Tag Archives: pakistan

आखिर कब तक हम सहेंगे?

पाकिस्तानी फौजिओ घ्वारा भारतीय सरहदमे घुसकर भारतीय सैनिको पे किये गए हमले में 5 भारतीय जवान सहीद हो गए. इसके बाद पुरे भारतमे बवाल मच गया है. नेताओमें एक होड़ सी मची है बयां देने की. कुछ लोग जानबुजकर देश के खिलाफ बयां देते है बाकि लोग उनपे बयां पे अपने बयां से हमला करते है.कई लोग सडको पे उतर आते है, नारे लगते है, नेताओ के पुतले जलाते है, दुश्मन का राष्ट्रध्वज जलाया जाता है. ऐसा लगता है जैसे देशमे क्रांति आने वाली है. हर लोग लड़ने को तैयार हो गए है. पर थोड़े दिन बाद सब कुछ ख़तम. मामला शांत होते ही लोग अपने अपने काम में लग जाते है.

ऐसी घटनाए एक बार नहीं बार बार होती है. जब देशमें कोई जगह आतंकवादी हमला होता है, ये सबकुछ होता है. जब चीन के जवान गुस आते है, ये सबकुछ होता है. पाकिस्तान हमला करता है, ये सब कुछ होता है. पर उस सबका नतीजा क्या निकलता है? कुछ नहीं. जीतनी बार ये सबकुछ होता है. संसदमे चर्चा होती है. प्राइम मिनिस्टर, विपक्ष के नेता सभी की और से बयां आते है. एक्शन कोई नहीं उठाता.

जिस देशको गालिया दी जाती है. उसी से अब बातचीत शुरू होती है. उनके नेताओको यहाँ बुलाया जाता है. करोडो रूपये उनपे खर्च किये जाते है. सभी मामले को बातचीत से सुल्जाने की बात होती है. जिस पाकिस्तान मुर्दाबाद के नारे लगाये जाते थे उसी से क्रिकेट मेच खिलवाई जाती है और नारे लगनी वाली जनता उसी मेचकी महँगी टिकट खरीदकर उसका मजा उठाती है. लोग अमन की बाते करने लगते है. और इंतजार करते है दुश्मन के हमले का.

आकिर कब तक हम इस टेप को रिपीट करते रहेंगे? कब तक हम मेच खिलवाते रहेंगे? कब तक हम लोग वो मेच देखते रहेंगे? अगर हम उस मेच को देखना ही बंद कर देगे तो मेच अपने आप बंद हो जायेंगे. अगर हम इन नामर्दों को वोट की जगह चोट देंगे तो ये पुनरावर्तन जरुर अटकेगा. और एक नया दिन, नइ शुरुआत के साथ जरुर आएगा.

पाकिस्तान ने ये पहेली बार हमला नहीं किया है. उसने बार बार शांति करार का उल्लघन किय है. वो ऐसे छोटे छोटे हमले करके हमारे सेकड़ो जवान मर चूका है. पर हर बार हम उसे छोटा हमला मानकर अनदेखा करते है. और हमारी इसी गलतिका पाकिस्तान बार बार फायदा उठा रहा है. एक तरीके से पाकिस्तान भारतके साथ “साइलेंट वोर” खेल रहा है. जिसका नुकसान सिर्फ हमें ही हो रहा है, क्युकी हम उसका जवाब नहीं देते. पाकिस्तान के जवाब कभी भी भारतमे घुसकर हमला कर देते है पर हमारे सैनिको को हम उसकी मंजूरी नहीं देते. एसा क्यों? जब तक हम उनकी जमीं पे जेक उनको नहीं मारेंगे, वो बार बार हमारी जमी पे आके हमें मारेंगे. क्युकी वो लोग सिर्फ लड़ना चाहते है. कही पर भी. किसी से भी और कैसे भी.

लेखक: तेजश पटेल

Related articles

ભારતને નબળી પાડતી નીતિઓ

આજકાલ ભારત દેશ ઘણી બધી સમસ્યાઓ સામે જજુમી રહ્યો છે. મોટાભાગના રાજકીય પક્ષો તેમાંથી પોતાનો લાભ સાધવા પ્રયત્નો કરે છે, પરંતુ કોઈ સમસ્યાના ઉકેલ કે પછી તેના મૂળ કારણ સુધી પહોચવાની વાત કરતુ નથી. કેટલીક સમસ્યાઓના કારણ વિષે તો ભારતનો સામાન્ય માનવી પણ જાણે છે. પરંતુ તેનો ઉકેલ થઇ શક્યો નથી.

ભારતની સૌથી મોટી સમસ્યા છે ગરીબી. ગરીબી નિવારવા માટે મોટે ભાગે ગરીબોને સસ્તા ભાવે કે મફત ચીજ વસ્તુઓ પૂરી પાડવામાં આવે છે. આનાથી ગરીબો ખુશ થઇ જાય છે અને યોજના લાગુ કરનાર સરકારને મત આપે છે. પરંતુ ખરેખર ગરીબીમાં કોઈ ફર્ક પડતો નથી. ગરીબ હમેંશા ગરીબ જ રહે છે. કારણ સાદું જ છે. જ્યાં સુધી મફત મળશે ત્યાં સુધી ખાશે અને વાપરશે પણ પછી??? એટલે આ રીત થી ગરીબી હટાવવા માટે સરકારે દર વરસે જે તે ચીજ વસ્તુઓ પૂરી પડવી પડે છે. વળી વસ્તી વધારાના કારણે ગરીબોની સંખ્યા વધતી જાય છે, એટલે સરકારી ખજાના પર પણ બોજો વધતો જાય છે. બોજો ઘટાડવા સરકાર વેરો વધારે છે પરિણામે મોંઘવારી વધે છે અને છેવટે ગરીબોની સંખ્યા…!આ વિષ ચક્ર ચાલતું જ રહે છે. ખરેખર તો ગરીબી ઘટાડવા સરકારે ચીજ વસ્તુ નહિ પણ રોજગારી પૂરી પડવી જોઈએ. જો રોજગારી મળે તો સરકારે કશું મફત ના આપવું પડે એટલે વેરો પણ ના વધે અને ગરીબોની સંખ્યા પણ ઘટે.

બીજી સમસ્યા છે ભ્રષ્ટાચાર. ભ્રષ્ટાચારના કેસમાં તો પોલીસ જ ચોર છે. મતલબ કે જેની જવાબદારી છે ભ્રષ્ટાચાર રોકવાની તે પોતે જ ભ્રષ્ટાચાર કરે છે. એટલે તે કદી પોતાને સજા કરવાનો નથી. ભ્રષ્ટાચારની તપાસ કટી સંસ્થાઓ (સિબિઆઇ) વગેરે પર આખિરી અંકુશ ભ્રષ્ટાચાર કરનાર નો જ હોય છે. એટલે જ અહી આરોપી ખુદ સાક્ષી બની જાય છે. જો ભ્રષ્ટાચાર ની તપાસ કરનારી સંસ્થાને સ્વાયતતા મળે તો મોટાભાગના નેતાઓ જેલમાં જાય. અને એટલે જ તેઓ આવી સંસ્થાઓને સ્વાયત નથી થવા દેતા.

ત્રીજી સમસ્યા છે સલામતીની. વિશ્વના બીજા નંબરની સૌથી વધુ વસ્તી ધરાવતા દેશ માટે આંતરિક અને બાહ્ય સલામતી વિકટ સમસ્યા બનતી જાય છે. ભારતના રાજ્યો કરતા પણ નાના અને ક્યારેક ભારતમાંથી જ છુટા પડેલા તેના પડોસી દેશો ભારતની વાત માનવા તૈયાર નથી…! ભારતમાંથી જ પેદા થયેલો પાકિસ્તાન વારંવાર ભારત સામે હાર્યા પછી પણ સુધરવાનું નામ લેતો નથી. ભારતના મોસ્ટ વોન્ટેડ આરોપીઓને પાકિસ્તાને સંઘર્યા છે. રોજે રોંજ ઘુસણખોરીના પ્રયત્નો થાય છે. દેશમાં થયેલા કેટલાય આંતકવાદી હુમલા પાછળ સીધી કે આડકતરી રીતે પાકિસ્તાનનો હાથ છે. છતાં પણ તેને જવાબ આપવાને બદલે આપની સરકાર શું કરે છે? ત્યાના કલાકારો ભારતમાં આવીને કામ કરે છે. ટ્રેન અને બસ સેવા શરુ કરે છે. વેપાર વધારવાના પ્રયત્નો કરે છે. ક્રિકેટ મેચ રમાડવામાં આવે છે. શા માટે?  કારણ કે ક દિવસ તે દેશ મજબુત બનીને આપણને હરાવી દે? શું આપને પૃત્વિરાજ ચૌહાણ અને મહમદ ઘોરી ના ઇતિહાસનું પુનરાવર્તન તો નથી કરી રહ્યાને?                           બીજો એક દેશ છે બાંગ્લાદેશ. જેની સ્વતંત્રતા માટે આપણે લડ્યા. ભારતમાંથી ચાલની સિક્કા અને પ્રતિબંધિત પ્રતિબંધિત ડ્રગ્સની દાણચોરી સહુથી વધુ આ દેશ જોડે થાય છે. સૌથી વધુ ઘુસણખોરી આ દેશમાંથી થાય છે. બદલામાં ભારત શું કરે છે? ઘુસી આવતા બાંગ્લાદેશી લોકોને રાશન કાર્ડ આપવામાં આવે છે. મકાન આપવામાં આવે છે જેથી ચૂંટણીમાં એ લોકો મત આપે. ભારતમાં આંતકવાદીઓને લોકલ સપોર્ટ આવા ઘુસણખોરો જ સૌથી વધુ આપે છે. આસામ જેવા રાજ્યોમાં તો આ લોકો ત્યાના મૂળ રહેવાસીઓ પર હુમલા પણ કરે છે.        અન્ય દેશ છે ચીન. આ દેશ પર વિશ્વના મોટાભાગના દેશ વિશ્વાસ નથી કરતા. પરંતુ ભારતના નેતાઓને પોતાની જાત કરતા કદાચ ચીન પર વિશ્વાસ વધુ છે. ભારત પર એકવાર ચડી કરી ચૂકેલું ચીન અત્યાર સુધીમાં ભારતની કેટલીય જમીન પચાવી પડી ચુક્યું છે. હાલ પણ તેની ઘુસણખોરી ચાલુ જ છે. ભારત તેનો લશ્કરી રીતે સીધો મુકાબલો કરી શકે તેમ નથી પરંતુ ચીન ને જરૂર છે ભારતના વિશાળ બજારની. એટલે જ તે ખુસંખોરી કાર્ય બાદ પણ વ્યાપારી સંબધો સારા રાખવા માંગે છે. ભારત ચીનના હલકી ઘુનવત્તા વાળા માલ-સમાન પર પ્રતિબંધ મૂકી તેને જવાબ આપી શકે છે પરંતુ ભારતની કોઈ પણ સરકારને દેશની સલામતી કરતા વ્યાપારમાં વધારે રસ હોય છે.               નકસલવાદ તો ભારતની ભૂમિ પરથી જ ભારતમાં ફેલાવતો ત્રાસવાદ છે. શ્રીલંકા જેવો નાનો દેશ પોતાની ધરતી પરથી વિશ્વના સૌથી મજબુત આતંકી સંગઠનને હટાવી શકે છે. પરંતુ ભારત નકસલવાદ ને નાથી શકતો નથી. દેશના નાગરિકો કરતા, ભારત સરકારને  નક્સલવાદી હુમલામાં માર્યા જતા પોલીસ અને ભારતીય જવાનો કરતા પણ વધુ નક્સલવાદીઓની ચિંતા છે…??? શું આપણે એટલા બધા કમજોર છીએ કે આપણી જ ધરતી પર નકસલવાદીઓને મળતી મદદ આપણે અટકાવી શકતા નથી…???

ચોથી સમસ્યા તુટતી આર્થિક સ્થિતિની છે. ભારતનું અર્થતંત્ર ખાડે જઈ રહ્યું છે. દેશના અર્થશાસ્ત્રી વડાપ્રધાન તેને રોકી શકતા નથી. દેશની આર્થિક સ્થિતિ મજબુત કરવા કેટલાક “આર્થિક સુધારા” કરવામાં આવ્યા. પરંતુ શું એ ખરેખર સાચી દિશા છે?  સૌ પ્રથમ તો સરકારે વિવિધ કંપનીઓમાંથી પોતાનો હિસ્સો વેચવા કાઢ્યો. વેચાણથી તાત્કાલિક આવક થઇ. પરંતુ તેમાંથી થતો નફો હવે મળશે નહિ. તેના બદલે જો કંપનીઓનો વહીવટ સુધારવામાં આવે તો તે નફાકારક થઇ શકત.   પછી સરકારે વિવિધ ક્ષેત્રોમાં વિદેશી મૂડી રોકાણને મંજુરી આપી. તેનાથી કદાચ દેશમાં નવી નવી વિદેશી કંપનીઓ આવે. દેશમાં રોજગારી વધે અને પરિણામે ગરીબી ઘટે. પરંતુ એકવાર પ્લાન્ટ શરુ થયા પછી થતો નફો કંપનીઓ પોતાના દેશમાં લઇ જશે. અને પરિણામે દેશનું નાણું વિદેશમાં જશે. એના કરતા જો સરકાર સ્થાનિક કંપનીઓ અને લોકોને મદદ કરેતો દેશની ઉત્પાદન ક્ષમતામાં વધારો થાય. લોકોની રોજગારી વધે. અને દેશનું નાણું દેશમાં રહે. જો નિકાસ થાયતો સરકારી આવકમાં પણ વધારો થાય.

આ બધી પોલીસીમાં કોઈ પણ સરકાર કોઈપણ પ્રકારનો ફેરફાર કરશે નહિ કારણ કે સહુને દેશની નહિ વોટ બેંક ની પડી છે. સત્તા અને રૂપિયા માટે અહી લોકો કોઈ પણ હદ સુધી જી શકે તેમ છે.

” આર્થિક પર્વતની ટોચ પર પહોચવા માટે અહીં લોકો ચારિત્ર્ય અને સંસ્કારોની ખીણમાં પડવા પણ તૈયાર છે.”

~:: તેજશ પટેલ ::~

India-China Relation ship

The relations of India with its neighbors are always a favorite point of  discussion in India as well as in Asia. The relations of India with its neighbors are not so good and increasingly towards bad. Most of the Indian governments are failed to built good relationship with neighbors. There are many reasons behind it and we will discuss them here.

The first and main reason is Indian foreign policy. The foreign policy of India is always defensive except in the case of freedom of Bangladesh. The foreign policy of India is never attacking and its neighbors takes advantage of that. All of the neighbor countries except china are not so strong that they can defeat India in any form either economically or in the war. Even though they saw eye to India time by time.
 We defeated Pakistan several times in the war. we make contracts with them every time they lost.And what happened finally? Even though Pakistan lost against India it get some part of Kasmir from India and India can not do any thing to get back it. Even Pakistan give some part of POK (Pakistan occupied Kashmir) to CHINA as agift which India will never get back. Pakistan supports terrorist to attack on India.Its navy men coming into Indian coastal area and caught Indian peoples. Its army personals coming India illegally and kills Indian army men. But in reply what India or Indian government do? Only give some statements. And after sometime every thing is forgotten.

When India gets freedom Jawaharlal Nehru became Prime minister. At that time Sardar Patel warns Nehru to be careful in relation with Chinese dragon. But Nehru didn’t take it seriously and give slogan of ‘Hindi-Chine bhai bhai” to get some peace awards. But what happened actually? CHINA attacks on INDIA in 1962. India loss the war. But still Indian government didn’t learn from that. Indian government still wants good relations with china while china works on its plan to envelop India. China already get supports from Pakistan, Bangladesh, Shrilanka  and now it wants support from Mal-div. In this all countries china is going to built its military stations. CHINA wants some part from Bhutan so it can take its military at high and take advantage of height. In Nepal, India support to st democracy. But now there is a government of left parties in Nepal which favors CHINA .

Earlier India accept the TIBET as part of CHINA but now INDIA supports the freedom fighters of TIBET. China already made its claim on Indian Land in Arunachal Pradesh, Sikkim and in Jammu and Kashmir. Already china had rob some part of India. But India can’t do anything.

The water of rivers like Brahmaputra are diverted by china by bulding big dams in china. Instead Rise this issue in international level Indian government are trying to hide this issue from people by speaking lies.When Chinese Army coming into Indian area. Indian Government trying to resolve this issues by talks. that is good but what happens in talks? Indian government make compromise with china that India will recall its military from Chumar post. After that Chinese military went back. But Indian foreign minister and government hide this fact of compromise and make Indian people fool by telling that talking with china was successful and we resolve this issue without any condition. Here the most important thing is that china had already make incursion in the past at chumar. Actually China wants this area so it can directly reach to Pakistan through Karakorum highway.

Actually China wants its directly connectivity with India ocean. As well as it wants authority of Indian ocean so it can reach to the all world easily. But the only one country who oppose it is India, so China wants India to go back foot. 

In this situation India can also do some steps to push china back foot. These steps are following:

India should make good relations with the countries who faces Chinese incursion  and claims on their lands. these countries are South Korea, JAPAN, Vietnam, Indonesia, Bhutan, Myanmar etc.

India should punish peoples who are Indian but support china, like Naxalists, Maoists. etc. India Should fight with them like Srilanka who fought wit LTTE and defeat them.

If even after that Chinese incursion is continue then stop import from china. If countries like Bangladesh supports chins than push its nose on the issues like water, flood and incursion of peoples from Bangladesh to India till they stop supporting china against India.

:: TEJASH PATEL ::

Related articles

પહેલો દુશ્મન પાડોશી.

art-702198239-620x349

ભારતના ૨ સૈનિકોની પાકિસ્તાનના સૈનિકોએ કરેલી હત્યા બાદ બંને દેશો વચ્ચે આરોપ-પ્રત્યારોપનો મારો ચલાવવમાં આવી રહ્યો છે. થોડા જ દિવસો અગાઉ ભારતમાં રમાયેલી ક્રિકેટ ટુર્નામેન્ટ બંને દેશો વચ્ચે શાંતિ સ્થાપવા માટે એક મહત્વનું પગલું માનવામાં આવી રહ્યું હતું. પરંતુ પાકિસ્તાન આર્મ્ય દ્વારા કરાયેલા આ હુમલા બાદ તેમાં અડચણો આવી શકે છે. હકીકતમાં પાકિસ્તાન દ્વારા છેલ્લા ઘણા સમયથી સરહદ ઉપર અડપલા કરવામાં આવી રહ્યા છે. ખાસ કરીને તો જ્યારથી ભારતે સરહદ ઉપર નજર રાખવા માટે ચોકીઓનું નિર્માણ શરુ કર્યું ત્યારથી જ પાકિસ્તાની સેનાએ હુમલાઓ વધારી દીધા છે.

જયારે ભારતીય સૈનિકોની કતલના સમાચાર આવ્યા એટલે પાકિસ્તાને આરોપોને ફગાવી દીધા. અને ઉપરથી આરોપ મુક્યો કે ભારતીય સેનાએ પાકિસ્તાની સૈનિકની હત્યા કરી છે. અમેરિકાએ પણ બંને દેશોને શાંતિ રાખવા સલાહ આપી અને ઉપરથી એમ પણ કહ્યું કે હત્યાનો બદલો હત્યાથી નહિ પન્શાંતિ થી ઉકલે. હકીકતમાં અમેરિકાને પાકિસ્તાનની હાલ જરૂર છે એટલે તે પાકિસ્તાનને બચાવવા પૂરતા પ્રયત્નો કરશે. બાકી અમેરિકાએ યુદ્ધનો બદલો યુદ્ધથી જ લીધો છે, પછી ભલે તે અફગાન હોય કે ઈરાક.

પાકિસ્તાન હમેશા ભારતની પીઠ પાછળ હુમલો કરતો આવ્યું છે. એક બાજુ તે ભારત સાથે શાંતિની વાતો કરશે, તેના રાજકારણીઓ ભારતની મુલાકાતો લેશે. કારણ કે પાકિસ્તાનને વેપાર માટે ભારતની જરૂર છે. ત્યાના લોકોને કલાકારોને ભારતની જરૂર છે. પરંતુ બીજી બાજુ તેનું લશ્કર અને આઈ,એસ.આઈ. ભારત સામે હુમલાનું પ્લાનિંગ કરતા હોય છે. ભૂતકાળમાં આવું અનેક વાર બની ચુક્યું છે. પરંતુ હમેશા ભારતીય નેતાઓ અમેરિકા જેવા દેશો ના દબાણમાં કે શાંતિ માટે નામના મેળવવા માટે પાકિસ્તાન સાથે શાંતિ પ્રક્રિયા ચાલુ રાખે છે. અને પરિણામે તેનો ભોગ દેશના નિર્દોષ નાગરિકો અને સૈનિકો બને છે.

મુંબઈ હુમલા વખતે ભારતે પાકિસ્તાન સાથે શાંતિ પ્રક્રિયા અટકાવી દીધી. મનમોહન સિંહે કડક શબ્દોમાં પાકિસ્તાનને ચેતવણી આપી. ભારતના નાગરિકો એવું માનવા લાગ્યાકે આ વખતે ભારત પાકિસ્તાનમાં ચાલતા આંતકવાદી કેમ્પ બંધ કરવા માટે પગલા લેશે. પરંતુ સમયની સાથે બધું ભુલાતું ગયું. પાકિસ્તાને હુમલાના આરોપીઓને સજા આપવા કોઈ પગલા લીધ નહિ.અને ભારત સરકાર પણ અગમ્ય કારણોસર પાણીમાં બેસી ગઈ. આજસુધી પાકિસ્તાને મુંબઈ હુમલા ના આરોપીઓ ને કોઈ સજા નથી કરી કે નથી ભારતને સોપ્યા. છતાં ભારતે ફરવર પાકિસ્તાન જોડે શાંતિ પ્રકિયાની શરૂઆત કરી. ખરેખર તો તેની કોઈ જરૂર જ નહોતી. ઉલટાનું ભારત સરકારે શાંતિ પ્રક્રિયા શરુ કરી ભારતની છાપ નબળા રાષ્ટ્ર તરીકેની કરી. ભારતની નબળી વિદેશનીતિ વૈશ્વિક ફલક પર પાકિસ્તાનને ફાયદો કરાવે છે. મુંબઈ હુમલા પછી પણ ભારત પાકિસ્તાન ઉપર પુરતું દબાણ ના સર્જી શક્યું. સરહદ વિવાદ મામલે અમેરિકા સહિતના મોટાભાગના દેશો પાકિસ્તાનની જ તરફેણ કરે છે.

ભારતના વડાપ્રધાન દરેક હુમલા પછી કહે છે કે ” મેં ઇસ હમલેકી કડી નિંદા કરતા હું.,”. પણ  શું એક વડાપ્રધાન તરીકે આટલું બોલીને ચુપ બેસી રહેવું પુરતું છે? હુમલાની નિંદા કરવાથી પરિસ્થિતિમાં શું ફર્ક પાડવાનો હતો? દરેક હુમલા પછી શાંતિ પ્રકિયા અટકાવી દેવાય છે અને ફરી પછી અમુક સમય બાદ ફરી શરુ કરાય છે. નવાઈની વાત તો એ છે કે દરેક હુમલાનીં શરૂઆત પાકિસ્તાન કરે છે અને સંધિની શરૂઆત ભારત. પણ આપને ક્યાં સુધી આમ કરીશું?

સાપ એકવાર કરડે તો પણ તેને મારી નાખતા હોઈએ છીએ. જયારે આતો હજારો વાર દંશે છે અને આપને દરેક વખતે તેને જવા દઈએ છીએ. તેને શાંતિથી રહેવા ની વ્યવસ્થા કરીએ છીએ. આટ-આટલા વિશ્વાસઘાત પછી પણ આપને તેમને ક્રિકેટ રમવા બોલાવીએ છીએ. ક્રિકેટ જોવા બોલાવીએ છીએ. ભારતીયો ફિલ્મો, સીરીયલોમાં કામ કરવાની મંજુરી આપીએ છીએ. બંને દેશો વચ્ચે ટ્રેન અને બસ વ્યવહાર ચાલુ રાખીએ છીએ. અરે વેપારની પણ છૂટ આપ્યે છીએ…! શું ખરેખર આપણેં આપણાં પગ પર કુહાડી નથી મારતા? જે દેશના નેતા ભારતે અણું પરીક્ષણ કર્યું ત્યારે એવું કહેતા હોય કે ” અમે ભૂખે રહીશું પણ અણું બોંબ બનાવીશું. ” તે દેશ ઉપર શું આપણેં વિશ્વાસ કરવો જોઈએ?

છેલ્લા સમાચાર મુજબ પાકિસ્તાન વધુ એક આર્મી અધિકારીની હત્યાનો આરોપ ભારતીય સૈનિકો ઉપર મુક્યો છે. અને ભારતીય ટ્રકોને પાકિસ્તાનમાં પ્રવેશતી અટકાવી દીધી છે. શી આ યુદ્ધને આમંત્રણ આપવાની કોશિશ નથી? શા માટે આપણેં દ્સરેક વખતે સમાધાન તરફ જઈને પોતાની જાતને હલકી સાબિત કરીએ છીએ? એકવાર આરપારની લડાઈ કરી પાકિસ્તાન નાબીજા ત્રણ ચાર ટુકડા કરી દેવા જોઈએ જેથી તે અંદરો અંદર લડતા રહે. કારણ કે ઈતિહાસ ગવાહ છે કે એક દેશમાંથી છુટા પડેલા દેશો વચ્ચે ક્યારેય સબંધો સારા નથી રહેતા. પછી ભલે તે ભારત-પાકિસ્તાન હોય, ઉતર કોરિયા અને દક્ષીણ કોરિયા હોય કે પછી ઇજરાયેલ હોય.

PAKISTAN_1_1326743g

::~ તેજશ પટેલ ~::

Create a website or blog at WordPress.com
%d bloggers like this: